Kim Daha Fakir? (24 Şubat 2008)

iLk siyasi oyunum =))

Çocuk
Baba
Hizmetçi
Köylüler

1. SAHNE
(Varlıklı bir ailenin zengin salonu)

Çocuk:
Baba... Canım çukulata çekti alsana?
Baba:
Tabi yavrucum. Çağır hizmetçiyi getirsin...
Çocuk:
(çocuk cebinden demir birşey çıkarır. Üstünde düğme vardır. Ona basar)
Hizmetçi:
(Çocuğun düğmeye basmasıyla hizmetçinin içeri girmesi bir olur) Buyrun efendim!
Baba:
Söyle yavrum ne istiyorsan...
Çocuk:
Bana kaliteli bir çukulata getirsene?
Hizmetçi:
Hemen efendim! (çıkar)
Çocuk:
Baba ben evde çok sıkıldım!
Baba:
Kitap oku! Bilgisayar oyna, x-box oyna, PSP oyna...
Çocuk:
Ben sıkılıyorum öyle şeyleri oynarken. Kitap okumayı denedim, senin kitapların hiçde güzel değil!
Baba:
Tamam senin istediğin kitabı alırız o zaman...
Hizmetçi:
(girer) Buyrun efendim... (çıkar)
Çocuk:
Ben Maksim Gorki okumak istiyorum!..
Baba:
(birden irkilir) O kimmiş bakalım? Bırak öyle saçma sapan şeyleri. Ben sana daha iyi şeyler veririm.
Çocuk:
Neden ama? Dünya klasikleri okumak hata mı?
Baba:
Klasik mılasik değil o. Saçma sapan hikayeler. Boşver sen onları... Bu kadar zenginiz, sen halen daha fakir hikayeleri mi okumak istersin?
Çocuk:
Fakirlerin ne yaşadığını çok merak ediyorum baba... Bana onları göstersene...
Baba:
Ne gerek var yavrum? Ah allahım nerden öğreniyor çocuk böyle şeyleri?!
Çocuk:
Lütfen baba ya! Okulum açılacak yakında. Benim çok canım sıkılıyor...

Baba:
Tamam. Bakarız bir çaresine...

2. SAHNE
(ayni evin salonu)

Çocuk:
(Koltukta oturur. Sesli sesli maksim gorki okur) Pelake ana, bunların orman içindeki bataklığın yanında toplantı yaptıklarını, atlı polislerin mahalle içinde dolaştıklarını tek başına dolaşan işçileri çevirip üzerini aradıklarını, bazı toplantıların dağıtıldığını hatta ara sıra bazı kimselerin tutuklandığını biliyordu. Her gece Andre ile Pavel’in de tutulup götürülme ihtimallerini düşünüyor, üzülüyordu... (Baba içeri girer. Çocuk korkuyla kitabı koltuğun altına saklar...)
Baba:
Sana müjdem var yavrum...
Çocuk:
Neymiş o?
Baba:
Fakirleri merak ettin ya? Bizim şirketin bir gezisi olacak yakında. Karpazın bir köyüne gideceğiz. 1 gün 1 gece kalıp geri geleceğiz. Seni alacam oraya biraz göresin onların ne kadar tiksinç ve iğrenç olduklarını. Yanlarına yaklaşamazsın! Kokarlar! Evde hergün ekmekle zeytin yerler! Ve sende artık (gider kitabı alır. Çocuk korkuya kapılır) Böyle saçma sapan kitaplar okumazsın...
Çocuk:
Ne zaman gidiyoruz baba?
Baba:
Eşyalarını topla hadi, yarın sabah gideceğiz...

3. SAHNE
(Çok fakir bir ev.)

K. Köylü:
Hamza efendii! Ziyaredci geleek bize böüce sen hala daha uyun yau!
E. Köylü:
Hazırladın yemek?
K. Köylü:
Hazırladım ya...

kapı çalar

Çocuk:
Aman çok yoruldum...
Baba:
(aşşağılarmışcasına) Bir yatak hazırlayın bu çocuğa uyusun... yoldan geldik...
K. Köylü:
Hemen efendim!
Çocuk:
Baba ben yatmak istemiyorum!
E. Köylü:
İsterseniz ben ona köyü gezdirem?
Baba:
(aşşağılarmışcasına) olur. (çocukla köylü çıkıyorken. Köylüye güvenmez) Durun bende geleyim...
K.Köylü:
Yemek isdemezmiydiniz?
Baba:
(aşşağılarmışcasına) Sonra... (çıkarlar)
K. Köylü:
Bu adama sinir oluyorum ha! Evet kardeşim fakirim. Fakir olduğum doğrudur. Ama niye özür dileyim birine ya da niye hizmet edeyim başkasına benim babamın bana bıraktığı miras yoktu diye?! Allahım sen bana sabır ver (çıkar)

4. SAHNE
(fakir ev... Yemek sofrası)

Çocuk:
Zeytinden başka birşey yok mu?
Baba:
Ben sana demedim mi oğlum?.. Sen yanında çukulatalarını getirmedin mi?
Çocuk:
Getirdim. Ama ben yemek yemek istiyorum... Fast Food Çağıralım...
K. Köylü:
Napalım?
Çocuk:
Fast Food.
E. Köylü:
Fes Füd nedir canım?
Çocuk:
Ama baba ya!
Baba:
(çocuğu arkasına alır) Bizi ağırladığınız için teşekkür ederiz. Birazdan uçağımız gelir, gideriz biz.
K. Köylü:
Bir daha bekleriz efendim...
Baba:
İnşallah inşallah...

Küçük bir es. “Baba” nın telsizinden ses çıkar

Telsiz:
Efendim, uçak hazır, eğer hazırsanız dışarda sizi bekliyoruz...
Baba:
Tamam geldik!

5. SAHNE
(varlıklı evin salonu)
Baba:
Ee yavrum. Yolculuğumuzu nasıl buldun?
Çocuk:
Çok güzeldi babacığım!
Baba:
İnsanların ne kadar fakir olabileceğini gördün değil mi?
Çocuk:
Evet!
Baba:
Peki ne öğrendin?!
Çocuk:
Şunu gördüm! Bizim evde bir köpeğimiz, onların dört köpeği var. Bizim evde bahçenin yarısına gelen bir havuzumuz var, onların kilometrelerce uzunluğunda dereleri var. Bizim bahçede ithal lambalarımız, onların yıldızları var. Bizim terasımız ön bahçeye kadar, onların ki ise ufka kadar uzanıyor...
Baba:
(aşırı şaşkın) ne diyorsun evladım sen?!
Çocuk:
Ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğiniz için, teşekkür ederim babacığım!

S O N